Klatka kennelowa
Z założenia klatka ma być bezpiecznym schronieniem, miejscem, które daje odpoczynek i spokój. Zalety jej zastosowania są niezliczone. Psy są zwierzętami lubiącymi mieć własną przestrzeń, która daje im poczucie bezpieczeństwa i możliwość wyciszenia. Szczególnie ważne okazuje się to przy psach lękliwych, po przejściach lub nadpobudliwych. W każdym z tych przypadków umiejętnie użyta klatka może spełnić rolę złotego środka. Niepewne i bojaźliwe psy często instynktownie poszukują miejsca do schronienia w sytuacjach dla siebie stresujących, jak wizyta obcej osoby czy sylwestrowe wystrzały. Oczywiście, nie można klatki nadużywać i zaniechać pracy nad leczeniem lęków, jednak w wielu nieprzewidzianych przypadkach otwarty kennel może zapewnić bezpieczne i przytulne schronienie dające poczucie komfortu. Nieocenione może okazać się jego użycie w pracy nad psami z lękiem separacyjnym i związanym z tym niszczeniem i szczekaniem pod nieobecność właściciela. Warto jednak w tych przypadkach terapię klatkową przeprowadzić pod nadzorem behawiorysty, aby lęku nie pogłębić. Kolejną wspomnianą zaletą jest wyciszanie psów nadpobudliwych. Takie psy szczególnie potrzebują w życiu porządku, zasad i określonego rytmu. W małej, zacisznej przestrzeni uczą się odpoczynku. Można w tych przypadkach uczyć psa przebywania w klatce w określonych porach dnia, na przykład po spacerze.
Klatka może być również cudownym narzędziem wychowawczym dla szczeniąt, zarówno w kwestii utrzymania czystości jak i zapobiegania przykrym sytuacjom z powodu zniszczeń w domu, nerwom, które psują relację opiekuna z psem.
Klatki samochodowe to świetny sposób bezpiecznego, komfortowego transportu zwierzaka. W pociągu jeżeli posiadamy klatkę lub transporter dla psa, nie zapłacimy za jego bilet. Klatka samochodowa zapewni bezpieczeństwo podróży zarówno psu jak i jego właścicielom. Hotele oraz właściciele prywatnych kwater czy ośrodków wypoczynkowych o wiele chętniej przyjmują właścicieli ze zwierzakami, jeśli posiadają oni kennel klatki.
Każdy właściciel czasem jest zmuszony ograniczyć ruch pupila ze względu na jego kontuzję czy zabieg. Czy to tylko rana posterylizacyjna, czy zszyta po rozcięciu łapa, czy złamanie kości – wszystkie te przypadki wymagają czasowego ograniczenia ruchu. Póki zwierzak odczuwa ból, zwykle sam obniża swoją aktywność, jednak w przypadku młodych i ruchliwych osobników bardzo często już po kilku dniach powraca ochota do zabaw i właściciel staje przed trudnym zadaniem ciągłego pilnowania swojego psa. Znam nawet osoby, które specjalnie z tego powodu muszą zwalniać się z pracy na kilka dni lub wynajmować „petsittera”, podczas gdy o wiele łatwiejszym i mniej kosztownym rozwiązaniem byłoby wcześniejsze przyzwyczajenie psa do korzystania z klatki.
Często popełnianym błędem jest nieodpowiednie wprowadzenie klatki, użycie jej jako kary poprzez przymusowe odseparowanie psa od ludzi w momencie kiedy jego zachowanie nam się nie podoba. To najprostszy sposób, by zniechęcić zwierzę do korzystania z kennelu.
Szelki czy obroża?
Warto zauważyć, że pies doskonale rozpoznaje co ma na sobie i warto to wykorzystać. Przykładowo: łańcuszek zaciskowy zakładać zawsze w sytuacji szkolenia, szelki na wycieczki rowerem, w pozostałych przypadkach miękka obroża, najlepiej typu combi 2w1 z możliwością wykorzystania zacisku. W takim przypadku pies któremu założymy łańcuszek zaciskowy od razu będzie spodziewał się szkolenia (ponieważ przez X czasu zawsze po założeniu łańcuszka następował czas na trening) i wejdzie w tryb pracy, którego się nauczył, a gdy założymy na niego szelki będzie podekscytowany zbliżającym się biegiem przy rowerze. Ułatwia to komunikację psa z przewodnikiem, zanim wydamy komendę nasz pies będzie wiedział czego może się spodziewać. Dla dużych i silnych psów lepsza będzie obroża dzięki której łatwiej zapanować nad podekscytowanym zwierzęciem – np. odwrócić jego głowę od obiektu (życzę powodzenia w wykonywaniu tej operacji z czterdziestokilowym psem w szelkach na smyczy z obrotowym karabinkiem). Z tego samego powodu obroża będzie lepsza również dla mniejszych psów, które cechuje duży temperament bądź skłonności do agresji.
Efektem wyboru zbyt szerokiej obroży może być (podobnie jak w wypadku szelek) „słabsze połączenie” z przewodnikiem. Obroża o szerokości 5cm nadaje się na spacer dla dużego psa, ale niekoniecznie sprawdzi się na treningu posłuszeństwa (opcjonalnie pies może nosić jednocześnie szeroką obrożę i łańcuszek zaciskowy – w razie potrzeby przepinamy tylko smycz). Ciekawym rozwiązaniem są obroże typu 2w1 – posiadają one dwie możliwości zapięcia psa z użyciem zacisku i „na sztywno”
Wybierając szelki należy pamiętać, że poza prawidło dobranym obwodem istotna jest również szerokość pasków. Prosta zasada – im większy pies, tym szersze szelki. U silnych psów szelki o szerokości 4-5cm sprawdzają się świetnie! Małym psiakom zbyt szerokie paski bądź wypukłe ozdoby mogą utrudniać chodzenie i powodować obtarcia. Jeśli pies ma tendencje do odparzeń warto zainwestować w szelki z taśmy niepowodującej odparzeń (np. bawełnianej) lub podszytej polarem czy miękkim filcem.
Przy wyborze obroży czy szelek dla swojego psa kieruj się w pierwszej kolejności jakością i dostosowaniem do waszych potrzeb, a dopiero później ceną.
Kastracja czy sterylizacja?
Kastracja - zarówno u psów jak i suk to chirurgiczne usunięcie gonad męskich (jąder oraz najądrzy) lub żeńskich (jajników wraz z jajowodami i macicą).
Sterylizacja to chirurgiczne zamknięcie jajowodu lub podwiązanie nasieniowodu.
U wysterylizowanych suk cykl płciowy nie ulega zmianie, występuje też cieczka. W organizmie suki wytwarzane są estrogeny, jest jednak bezpłodna.
Sterylizacja u samców także prowadzi do bezpłodności, zachowana jest produkcja testosteronu i popęd płciowy.
Kastracja suki potocznie nazywana bywa sterylizacją.
korzystne skutki kastracji samców:
- eliminuje ryzyko (niewielkie bo poniżej 1%) zgonu z powodu nowotworu jąder; wiadomo- skoro nie ma jąder nie ma i nowotworu jąder,
- zmniejszenie ryzyka nienowotworowych schorzeń prostaty ale zwiększenie ryzyka schorzeń nowotworowych prostaty w tym wysoce złośliwego adenocarcinoma prostaty,
- zmniejsza ryzyko przetok około odbytniczych.
negatywne skutki kastracji samców:
- jeśli zabieg wykonano poniżej pierwszego roku życia psa, znacząco wzrasta ryzyko osteosarcoma (bardzo agresywny nowotwór kości),
- kilkukrotnie zwiększa ryzyko naczyniakomięsaka serca,
- trzykrotnie zwiększa ryzyko niedoczynności tarczycy i psa czeka wówczas leczenie substytucyjne do końca życia,
- zwiększa ryzyko upośledzenia starczego - dezorientacja w otoczeniu domowym lub zewnętrznym, problemy w kontaktach z domownikami,
- trzykrotnie zwiększa ryzyko otyłości, a co za tym idzie wielu problemów zdrowotnych z nią związanych,
- czterokrotnie zwiększa ryzyko nowotworu prostaty. Badania wykazują, że ponad 80% niekastrowanych psów powyżej 5 roku życia rozwija łagodny przerost prostaty. Ale kastrowane psy mają większe niż niekastrowane psy szanse na wystąpienie wysoce złośliwego nowotworu prostaty (adenocarcinoma). Kastrowane psy mają także większą skłonność do pojawienia się przerzutów w płucach,
- dwukrotnie zwiększa ryzyko nowotworów dróg moczowych
- zwiększa ryzyko schorzeń układu kostnego
- zwiększa ryzyko nieprawidłowych reakcji poszczepiennych,
- zmniejszenie masy mięśniowej,
- skrócenie życia o 2 lata w porównaniu z niesterylizowanym rodzeństwem
korzystne skutki kastracji suk:
- przy zabiegu wykonanym przed 2,5 rokiem życia, znamiennie zmniejsza się ryzyko nowotworów sutka, który jest najczęstszym złośliwym nowotworem u suk,
- niemalże wyklucza zagrożenie ropomaciczem, które dotyczy koło 23% niesterylizowanych suk, i zabija koło 1%,
- zmniejsza ryzyko przetok okołoodbytniczych,
- niweluje niewielkie ryzyko (poniżej 0,5%) guzów narządów rodnych,
Niekorzystne skutki kastracji suk:
- przy zabiegu wykonanym poniżej 1 roku życia suki, zwiększa się znamiennie zagrożenie osteosarcoma,
- zwiększa ryzyko naczyniakomięsaka śledziony i serca,
- trzykrotnie zwiększa ryzyko niedoczynności tarczycy,
- zwiększa ryzyko otyłości, ponieważ spowolniony zostaje metabolizm organizmu
- powoduje problemy z nietrzymaniem moczu - u 4-20% suk, częstomocz. Niedobory testosteronu i estrogenów indukują problemy z nietrzymaniem moczu. Pojawiają się zwłaszcza u suk (20%). Rasy większe są bardziej zagrożone tym powikłaniem( boksery do 60%),
- zwiększa ryzyko zakażeń dróg moczowych,
- zwiększa ryzyko zmian zapalnych pochwy, zwłaszcza u suk sterylizowanych przed osiągnięciem dojrzałości płciowej,
- zwiększa ryzyko guzów układu moczowego,
- zwiększa zagrożenie schorzeniami układu kostno-szkieletowego,
- zwiększa zagrożenie niepożądanymi reakcjami poszczepiennymi (nawet do 40%),
- zmienność nastrojów i zwiększenie agresji (ostatnie doniesienia),
- zmniejszenie aktywności u psów użytkowych (a nie każdy pies jest tylko ozdobą dywanu czy kanapy),
- zmniejszenie masy mięśniowej,
- skrócenie życia o 2 lata w porównaniu z niesterylizowanym rodzeństwem.
Warto podkreślić, że kastracja bez wątpienia narusza fizjologię organizmu.
Hormony są związkami chemicznymi, które pełnią funkcję biokatalizatorów różnych reakcji biochemicznych zachodzących w żywych organizmach i odgrywają rolę w utrzymaniu homeostazy czyli równowagi dynamicznej organizmów żywych.
Hormony płciowe – estrogeny i androgeny powstają zarówno w organizmach męskich jak i żeńskich, choć w innych proporcjach.
Hormony działają na zasadzie sprzężenia zwrotnego, gdzie jeden hormon wpływa nie tylko na docelowe tkanki ale także na regulację innych hormonów i substancji hormonami sterujących. Zakłócenie tej delikatnej równowagi w którymś miejscu - skutkuje przeróżnymi zmianami, które kaskadowo postępują w kierunkach, które nie do końca udało się nawet jeszcze poznać.
Można podjąć WYBÓR wykonania kastracji ale mając świadomość, że ingerujemy tym sposobem w biologię organizmu indukując zmiany tak fizyczne jak psychiczne.
I nie oszukujmy się, że tak nie jest.
Kastracja dla „kontrolowania populacji i ograniczania niechcianych urodzeń szczeniąt”- jakkolwiek zapewne warta rozważenia w schroniskach i tym podobnych skupiskach zwierząt, zdecydowanie nie ma nic wspólnego z pobudkami zdrowotnymi.
Duże rasy najlepiej poddawać zabiegowi najwcześniej po 14 miesiącu życia a wielkie rasy po ukończeniu 2-2,5 roku życia, kiedy rozwój układu kostno-stawowego jest ukończony a chrząstki nasadowe zamknięte.
Hormony płciowe, poprzez wzajemne korelacje z wieloma hormonami wpływającymi na wzrost, wpływają na zamykanie chrząstek nasadowych w okresie dojrzewania. Stąd kości osobników kastrowanych rosną dłużej.
Pies czy suka, kastrowany przed zakończeniem dojrzewania ma dłuższe kończyny, lżejszą strukturę kości, wąską klatkę piersiową, i węższą czaszkę.
Taki zaburzony proces wzrostu prowadzi do zakłócenia proporcji ciała, w szczególności zaburzenia proporcji długości jednych kości względem innych.